Helena Łuczywo

Helena Łuczywo urodziła się 18 stycznia 1946 r. w Warszawie. Polska dziennikarka prasowa związana z „Gazetą Wyborczą”, w latach 2004–2007 de facto redaktor naczelna pisma. Ukończyła Wydział Ekonomii Politycznej na Uniwersytecie Warszawskim, studiowała też anglistykę. Promotorem jej pracy magisterskiej był Włodzimierz Brus.

Helena Łuczywo była aktywną uczestniczką strajków studenckich w 1968.

W PRL zaangażowana w działalność opozycyjną – w 1977 współzakładała i do 1981 redagowała pismo „Robotnik”.W 1981 była redaktor naczelną Agencji Prasowej „Solidarność” i pracowała dla „Daily Telegraph”.

Helena Łuczywo w 1989 była jedną z osób zakładających „Gazetę Wyborczą”, w której objęła stanowisko zastępcy redaktora naczelnego.

Do 2004 była wiceprezesem zarządu Agory. Od 2004 do 2007 de facto pełniła funkcję redaktor naczelnej „Gazety Wyborczej”. W lutym 2009 przeszła na emeryturę^]. Była przesłuchiwana jako świadek przed sejmową komisją śledczą zajmującą się tzw. „aferą Rywina”.

W 1989 otrzymała nagrodę Harvard University Niemann Foundation Lyons Award for Conscience and Integrity in Journalism, a w 1986 – Radcliffe’s Bunting Institute Peace Fellowship. W 1999 została wyróżniona Knight International Press Fellowship Award. W 2002 oraz w latach 2004–2005 notowana była na liście najbogatszych Polaków tygodnika „Wprost”.

Jest córką działaczy komunistycznych żydowskiego pochodzenia, Ferdynanda Chabera (1907–2005) i Doroty (Debory) z domu Guter. Rozwiedziona z Witoldem Łuczywą, działaczem opozycji demokratycznej i organizatorem podziemnej poligrafii w czasach PRL-u. Mają córkę Łucję, absolwentkę Wydziału Stosowanych Nauk Społecznych i Resocjalizacji Uniwersytetu Warszawskiego.

Źródło: Wikipedia